Beste Vlaming, waar blijft je verontwaardiging?

Erik Geenen maakte op Kanaal Z nog steeds een strijdbare, maar wel vermoeide indruk. De bekende activist met de groene pet staat al jaren in de frontlijn. Maar de strijd voor rechtvaardigheid en ethiek in politiek, financiële instellingen en bedrijven is actueler dan ooit. De benoemingen beslist door Di Rupo I tonen dat meer dan ooit aan.

Zo werd Jean-Paul Servais (MR) onlangs opnieuw benoemd aan het hoofd van de financiële toezichthouder FSMA. Servais draagt een verpletterende verantwoordelijkheid in de bankencrisis, maar bijzonder in het Dexia debacle. Zijn rol mocht hier in België niet onderzocht worden (u weet wel, die ‘bijna’ onderzoekcommissie), maar het Franse Rekenhof hield hem als toezichthouder wel verantwoordelijk voor onbegrijpelijk zware fouten en nalatigheden (Servais was hoofd van het toenmalige FSMA).

De benoeming van Guy Quaden (PS) tot voorzitter van ‘onze’ staatsbank Belfius is van eenzelfde kaliber. Quaden was als gouverneur van de Nationale Bank onder meer betrokken bij de bijzonder discutabele Fortis en Dexia ‘deals’. Leterme, Reynders en Quaden tekenen verantwoordelijk voor overeenkomsten die zeer winstgevend waren – en nog steeds zijn - voor de Franse staat. Reynders zou voor die verdiensten door Sarkozy zelfs benoemd worden tot commandeur in de Ordre national de la Légion d'honneur. Hoe duidelijk kan het zijn? Ondertussen zorgden zij er voor dat Belgische belastingbetalers nog tientallen jaren onbetaalde schulden van Franse steden en gemeenten bijpassen.

Laat er geen misverstand over bestaan; deze benoemingen werden gesteund door CD&V, VLD en sp.a.  Deze oude Vlaamse partijen zijn als coalitiepartners medeverantwoordelijk voor het beleid van Di Rupo I.

Toch lijkt de Vlaming onverschillig voor dit alles. Ook de media reageert – op Trends na - bijzonder lauw. Het is voor activisten als Erik Geenen verbijsterend om vast te stellen dat de modale Vlaming toelaat dat er dag na dag meer schulden op de schouders van onze kinderen en kleinkinderen geladen worden.

Het is bedrieglijk eenvoudig om een bevolking dit soort onrechtvaardigheden te laten slikken. Zorg dat onaangenaam of slecht nieuws op een gecontroleerde manier - bij mondjesmaat - aan het publiek ‘gevoerd’ wordt. Een klein beetje onrechtvaardigheid per keer is niet voldoende om te reageren.

Dit fenomeen heeft een naam: het is het syndroom van de gekookte kikker.

Een kikker die in een pan kokend waren wordt gezet springt er meteen uit. Wanneer diezelfde kikker in koud water gezet wordt, en het water wordt langzaam aan de kook gebracht, dan blijft het diertje zitten.

Het is belangrijk te beseffen dat de kikker die roerloos blijft zitten uiteindelijk sterft.

25 mei 2014 nadert snel. N-VA heeft nog zeven maanden om de mensen uit te leggen dat blijven zitten geen oplossing brengt. Het kan altijd erger. De mensen overtuigen om niet te blijven zitten maar de sprong naar verandering te nemen, dat is de uitdaging.

Bekijk het interview met Erik Geenen hier, het is zeer de moeite waard.

Mark Van den Wouwer, Mireille Colson, Stef Van Calster, Luc T'Syen